halverwege de Povlakte

Lieve mensen,
Vandaag houden we een rustdag, want we hebben een paar zware dagen achter de rug. Meteen tijd om bij te schrijven, zie ook het vorige bericht. Ik heb het mooie traject tot Verona apart beschreven en geef jullie nu een korte impressie van onze dagen in de Povlakte:
Woensdag 8 augustus:
De lucht is egaal, wel dun donkergrijs als we weglopen langs het Gardameer naar het station van Peschiera. Aangekomen op het perron rijdt onze trein naar Verona binnen, dat is echt super! Binnen een half uur zijn we er en drinken lekker een bakje koffie. En dan vervolgen we onze reis en stappen de Povlakte in. Het kost veel tijd om de stad echt achter ons te laten en we steken met alle herrie die daarbij hoort een weg over met 10 rijbanen.. Het blijft nog een tijd druk met auto's, hier geen fiets- of wandelpaden... Wel hebben we nog een kaart van 1:55.000 tot aan de Po. We lopen nog langs veel kleine koffieterrasjes en doen er nog een aan, waar de waard zijn gasten probeert te overschreeuwen, maar verder goed gehumeurd is! In één van de dorpen van Castel d'Azzano lunchen we uitgebreid op het terras. Met de buik vol met spaghetti, vlees en veel sla lopen we verder op zoek naar een rustiger weg. Het is alweer warm. Het weggetje dat we zoeken blijkt privata, maar we zien ook niet echt een verbodbord en lopen tussen enorme akkers en grote rijstvelden langs de Azienda de Vo, wat later blijkt de grootste Azienda van de Povlakte te zijn. Er hoort natuurlijk ook een prachtig huis bij, we denken dat de eigenaar op vakantie is. Kilometers landerijen en alleen af en toe een trekker. We zijn blij te lopen zonder al die auto's om ons heen, maar dit is wel een beetje saai. We vinden een hotel in Isola della Scala en eten er 's avonds met de arbeiders die er ook een onderdak hebben. Nonni en nonna zijn gek op hun kleinkind en het is best aardig. Inmiddels is er een enorme onweersbui losgebarsten en wij zitten lekker droog.
Donderdag 9 augustus:
Als we weglopen is het nog lekker fris en we proberen weer een stukje langs de N12 (dat is de kortste weg naar Bologna), maar na een paar km zijn we het weer hardstikke zat. Geen pad, dus tegen het verkeer in langs de berm en bij iedere vrachtwagen een beetje verder de berm in.. Ik loop voorop en roep als er verkeer van voren aankomt, en dan antwoord Kees achter mij of er iets aankomt van achteren... We hebben er een soort deuntje voor ontwikkeld..
In Pellegrina zijn we het zat en slaan af naar een wit weggetje meer westwaarts. Meteen weer landerijen en deze keer veel met tabak. Onderweg komen we wat geinteresseerde fietsers tegen en van een jonge vrouw krijgen we uit respect ieder een grote nectarine. We knabbelen hem lekker weg en het maakt ons blij! Intussen is de lucht achter ons erg onrustig en we horen regelmatig gerommel. We besluiten door te stappen, willen graag lunchen in Nogara, en zetten er nog een tandje bij. Onderweg scannen we iedere schuur en ieder afdak, bushalte enz. maar er is niet veel tussen al die landerijen.
Als ik in een café in Nogara koffie bestel breekt dan eindelijk de bui los, en het is een beste! Wat voelt dat toch heerlijk, we hebben mazzel gehad, en ook ons flinke doorstappen is beloond. Na de lunch van koek en sandwich schijnt de zon weer en lopen we verder zuidwaarts. Kees heeft een wit weggetje op het oog om dus heel rustig in Ostiglia aan te komen. Het is een heel eind, maar tussen Nogara en Ostiglia is verder niets. Dan blijkt ons witte weggetje een grasdijkje en we wagen het er op. Als we maar wel bij de brug uitkomen die op de kaart staat. Na een paar km tussen mais en mais komt de brug inderdaad, alleen de beloofde weg na de brug is er niet... We kiezen voor een ander weggetje, maar die blijkt na 1,5 km te eindigen in een afgesloten hek met daarachter blaffende honden. We nemen ons verlies en lopen terug. Kiezen dan nog een keer verkeerd, en via de laatste mogelijkheid komen we dan toch weer op de N12... Waar een mens dan toch weer blij mee is! We pauzeren nog even langs de drukke weg en gaan meer op karakter dan op de voeten verder naar Ostiglia, waar we ons een albergo aan de Po hebben beloofd. Die blijkt er dus niet te zijn, en we vangen verder ook nog bot. Uiteindelijk een superongezellig ding gevonden op een druk kruispunt, maar het kan ons niets meer schelen. Kees rekent uit dat we 35km hebben gelopen..
's Avonds eten we dan toch nog gezellig op het enige terrasje met 4 tafeltjes, waar wel een jongen ons en alle mensen op het terras van de gelateria aan de overkant verwend met Italiaanse liefdesliedjes!
Vrijdag 10 augustus:
's Nachts gelukkig zo moe dat we nog goed hebben geslapen, maar bij het optrekken van de vrachtwagens stond iedere keer onze albergo op zijn grondvesten te trillen..
We zijn nog niet helemaal hersteld, maar willen graag verder. Eerst de Po over, die een brede rivier is. Weer een hobbel genomen op onze reis naar Rome! Over de brug vinden we meteen de goede weg, iets oost van de N12 en lopen nu langs veel velden met tomaten, en zien verbaasd hoe uit zo'n ongeregeld veld met loof en alle kleuren tomaten over een lopende band de bak van een trekker zich heel snel rood vult!
Als we pauzeren langs de oprit van een boerderij ontmoeten we 4 fietsers uit Munchen onderweg naar Rome; zij fietsen in 1 dag naar Bologna... Leuke mensen. Als de kerkklok 12 uur slaat lopen we Poggio Rusco binnen en eten een broodje op een heerlijk koel terras. Met de nodige aanwijzingen vinden we de Via Carnevale en lopen heerlijk langs landerijen rustig verder naar Mirandola. Over een echte weg en we snijden zelfs nog een stukje af! In Mirandola blijkt de VVV met vakantie en vinden we nergens een bord van hotels. We worden de verkeerde kant op gestuurd, en na nog 4 keer vragen komen we aan bij hotel Pico. Dat ziet er allemaal gelikt uit en we zijn reuze blij. Nemen even rustig de tijd voordat we gaan eten, en genieten van het even niets hoeven. In al zijn wijsheid stelt Kees voor morgen een rustdag te nemen, die dag hebben we al gelopen, want ook vandaag was het weer 28km.
Zaterdag 11 augustus: Dat is het nu. We hebben heerlijk ontbeten en genoten van vers geperst sinaasappelsap!... Omdat ik in ons hotel op Internet kan, ben ik weer in 2 verslagen lekker bijgeschreven en ga het er nu even lekker van nemen. Kees is het stadje vanmorgen al in geweest en zegt dat er niet veel te zien is. Dan wordt het dus terras en terras! en morgen weer opgefrist verder voor nog zeker 3 dagen Povlakte voordat we in Bologna aankomen. Steeds vonden we die verhalen over de Povlakte intrigerend, zo van: daar laat je je toch niet door kennen.. Nu weten we beter. Je bent zo verwend geweest met leuke plaatsjes, mooie uitzichten, altijd iets anders en verrassends en hier is echt bijna niets te beleven. Ook de mensen zijn minder vrolijk en blij. Enfin, het hoort er allemaal bij, en graag doe ik jullie in Bologna weer verslag van de belevenissen in Povlakte zuid!
P.S. Deze computer beschikt niet over flash, dus de foto's houden jullie nog tegoed!